Evert-Jan Zwarts wilde een uitvaartverzorgingsbedrijf opzetten waar persoonlijke aandacht voorop stond; zo kon hij z’n vak maken van wat z’n passie was geworden als verpleegkundige.

Hij volgt een landelijke opleiding tot uitvaartleider, doet er cursussen naast, en krijgt het voor elkaar stage te lopen bij grotere bedrijven – uitzonderlijk, in de uitvaartbranche. De rommelkamer wordt een kantoor; meubels, een nieuwe computer en een enorme kaartjesprinter worden aangeschaft. Kisten kunnen bij een collega worden besteld; daar kan hij ook een lijkwagen huren. Er komen advertenties in wijkbladen en de regionale krant, hij wordt geïnterviewd door streekbladen, en achterop de gewone auto komt een link naar de website. En dan, met de inschrijving bij de Kamer van Koophandel, is Zwarts Uitvaartverzorging een feit.

Na zeven uitvaarten begint het te haperen. ‘Het duurde na de laatste begrafenis bijna een jaar voordat ik weer gebeld werd – en als je wilt blijven bestaan, moet je eigenlijk wel elke maand een uitvaart hebben…’ Het sterftecijfer was bijzonder laag: drie warme winters achter elkaar stokten de ‘toevoer’: het eenmansbedrijf, dat het vooral moest hebben van mensen uit de wijk en uit de kennissenkring, had te weinig uitvaarten om te kunnen voortbestaan.