De gitarist Ry Cooder en de producent Nick Gold wilden in 1996 in Cuba met een band de studio in om Afrikaans-Caribische muziek om te nemen.

Alles was goed georganiseerd, de studio was geboekt en er was materiaal gevonden voor de muziek. Toen bleek dat de twee Malinese muzikanten die deel uitmaakten van het gezelschap niet meer naar Havana konden komen en thuis moesten blijven. Zij konden helaas geen visum krijgen. Dit probleem werd opgelost doordat een aantal andere muzikanten zich bij de groep wilden voegen. Zanger Eliades Ochoa en bandleider Juan de Marcos Gonzalez kwamen bij de groep via hun connecties en spontaan voegden ook zanger Ibrahim Ferrer en pianis Ruben Gonzalez zich bij de groep. Hierdoor konnen de opnames drie dagen na het afzeggen van de Malinese muzikanten alsnog plaatsvinden. Het concept werd veranderd van Afrikaans-Caribische fusion naar de Cubaanse muziekstijl son. Er werden een aantal nieuwe nummers bedacht, wat covers ingezongen en wat traditionele stukken opgenomen. Er was weinig tijd om te repeteren, want de studio was maar beschikbaar voor zes dagen. Ook was er een tolk constant aanwezig, omdat veel van de muzikanten totaal geen Engels konden spreken. Er was ook maar weinig ruimte om nummers opnieuw op te nemen. Meer dingen gingen verkeerd, zo ging de opname machine stuk en lag die in stukken op de vloer.

Dit alles bleek toch het recept voor een groot succes. Het duurde wel een jaar voordat het album echt door wist te breken, maar toen stond het album in Nederland drie jaar onafgebroken in de Album Top 100 en heeft het album inmiddels al 315 weken in de Album Top 100 gestaan.